Gandía

Lieve Allemaal,

Ik ben inmiddels pas 4 dagen in Spanje, maar het lijkt alsof ik hier al weken rondhobbel. Tijd om jullie weer eens op de hoogte te stellen!!! Op dit moment bevind ik me in Gandía, een plaats zo´n 70 kilometer ten Zuiden van Valencia. Ik hoor sommige van jullie denken ‘Wat moet je daar nu weer?’, dus ik zal voor het gemak maar eens bij het begin beginnen:

Op zaterdagochend ben ik lekker vroeg opgestaan om de stad te verkennen en me aan te melden voor mijn talencursus. De enige informatie die ik had was dat ik me op zaterdag tussen 10.00 uur en 14.00 uur kon melden aan de receptie van Hotel Biaritz of appartementen Pereda Mar, die vlakbij de campus lagen. Gewapend met een kaart ben ik daarom richting het universiteitsterrein gegaan. Voor mij al een missie op zich omdat ze in zowel Dongen als Nijmegen GEEN metro hebben ;)

Uiteindelijk daar aangekomen bleek de uni zo goed als verlaten te zijn en hadden de aanwezige Spanjaarden nog nooit van deze appartementen gehoord. Na ongeveer een uur rondzeulen over het terrein en na ongeveer 80 mensen aangesproken te hebben, trof ik eindelijk een jongeman die zo ‘vriendelijk’ was mij te melden dat de betreffende talencursus en bijbehorende appartementen gelegen waren op een campus BUITEN Valencia. Met andere woorden: Er was een campus die de naam droeg ‘Universidad Politécnica de Valencia’ die NIET in Valencia lag, maar in Gandía en men had aangenomen dat ik daarvan op de hoogte was (NIET DUS!!). Ik kan jullie verzekeren, op zo’n moment baal je echt!

Volledig gedesillusioneerd ben ik vervolgens naar mijn Hostel teruggekeerd, heb mijn bagage weer ingecheckt (dit maal gelukkig in een paarse kamer, dus ik weet nu waarom het Hostel Purple nest heet), en heb ik uitgezocht waar Gandía dan lag.
Omdat Gandía ongeveer een uur reizen is met de trein en niemand op zondag werkt, heb ik besloten me maandag op dit probleem te richten en vanaf dat moment gewoon eens te genieten en op zoek te gaan naar een appartement. ’s Avonds ben ik samen met Michaela (meisje uit mijn Hostel) nog naar een appartement gaan kijken van een Engels meisje dat in ons Hostel werkt. Dit appartement heeft daadwerkelijk een ideale locatie midden in DE studentenwijk van Valencia, 5 minuten lopen van mijn faculteit, bushalte voor de deur, opgesloten tussen 3 metrostations, uitzicht op zee en vlakbij de tentjes waar Erasmus-studenten gaan stappen. Nadeel is alleen dat er nog geen internet is en dat sommige dingen er een beetje verwaarloosd uitzien.

Op zondagochtend heb ik lekker uitgeslapen, wat boodschappies gedaan en ben vervolgens met Michaela en Helen (tevens Erasmusstudenten) naar het strand gegaan. Het was ongeveer 35 graden Celsius en het Valenciaanse strand is er een zoals je ze vindt in de reisbrochures: Zacht zand, breed strand, een uitgestrekte boulevard, en een vrij ondiepe zee. Genieten geblazen dus en eindelijk kwam er iets van vakantiegevoel om het hoekje kijken!

Toen ik dusdanig verbrand was, dat het ons ongezond leek nog langer te blijven zijn we weer terug naar het Hostel gegaan om daar samen naar appartementen te zoeken. Ik had een geschikt appartement gevonden en al mijn moed bij elkaar geraapt om de persoon in kwestie in mijn beste Spaans te bellen. Gesprek ging ongeveer als volgt: ‘Hallo, ik heb uw advertentie gelezen op internet en ik heb interesse, Spreekt u ook Engels? (Dit stuk was in het Spaans), Antwoord: ja dat doe ik! Dus ik ga verder in het Engels met oké, mag ik dan een keertje langskomen, tot die man ineens in het Nederlands zegt: Je komt uit Nederland of niet??
Ik was zo in shock dat ik geen fatsoenlijk woord meer in mijn eigen taal uit kon brengen ;) De eerste keer in 3 dagen dat iemand weer Nederlands met me sprak!!

Om een lang verhaal kort te maken: Ik heb ongeveer een half uur met Helen als gids gezocht naar het appartement en dit appartement zag er eigenlijk nog mooier uit, had al internet, maar was gelegen op een iets minder goede locatie en de kamer die ik zou gaan huren was niet veel groter dan een groot uitgevallen kast (lees ongeveer 8 m2).

Nu ben ik dus zwaar in dubio of ik een van de twee appartementen moet nemen, en zo ja: ‘welke??’… Dus: Advies gewenst (Jullie weten vast dat ik nooit kan kiezen)

Maar nu komt het ergste gedeelte van het verhaal nog. Maandagochtend ben ik om 7 uur opgestaan en heb ik de trein naar Gandía gepakt om alles uit te zoeken. Ik was rond 9 uur hier en trof een uiterst onvriendelijke buschauffeur die me niet wilde vertellen bij welke halte ik uit moest stappen. Hierdoor kwam het dat ik zo ongeveer heel Gandía playa gezien heb met ongeveer 30 kg bagage bij me! De appartementen Pereda mar had ik vervolgens rond 10 uur gevonden maar met een you’re not on the list werd ik zo weer weggestuurd naar Biaritz waar hetzelfde gebeurde.

Vervolgens ben ik naar de campus gegaan (bagage achtergelaten in het hotel) en daar kreeg ik te horen dat er iets mis was gegaan met mijn aanmelding en dat ik allerlei informatie had moeten ontvangen over de locatie in Gandía en de appartementen, die ik dus niet had. Na heel veel wachten, het volgen van 2 uur talencursus (ik was veel te laat), het opnieuw zeulen met mijn zooi en heeel veel gezeik ben ik nu beland in een prachtig appartement 150 meter van het strand en 150 meter van de uni met 3 huisgenootjes! Een Duitse ( iedereen hier is bijna Duits), een Francaise en een Rusin!

Ik zit zelfs in een half-gevorderden groep voor Spaans, dus al die inspanning is ergens goed voor geweest

Ga nu nog even verder zoeken naar nog betere opties voor woonruimte en jullie horen snel van me! Kus Nienke!